W drugiej części artykułu zamieszczam podstawowe informacje dla lekarzy rodzinnych na temat dwóch głównych, innych niż anoreksja, zaburzeń odżywiania się, czyli bulimii psychicznej i bulimii atypowej, zwanej również kompulsywnym objadaniem się.

Co to jest bulimia psychiczna (bulimia nervosa)? Tłumacząc dosłownie z łaciny jest to „wilczy głód” na podłożu psychicznym. Jest to zaburzenie odżywiania się, nie będące wcale lustrzanym odbiciem anoreksji, charakteryzujące się:

Powtarzającymi się epizodami niekontrolowanego objadania się (termin z j. ang. binge).

Próbami natychmiastowego, po objedzeniu się, powrotu do poprzedniej wagi (prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających, głodówek, intensywnych ćwiczeń fizycznych).

Nadmiernym zainteresowaniem swoim wyglądem, sylwetką, lub wagą.

Waga ciała osób cierpiących na bulimię jest zwykle normalna.

Według skali MINI kryteria bulimii to:

Jakie są fizyczne (somatyczne) objawy bulimii? Najczęstsze to:

Jakie zaburzenia emocjonalne prezentują osoby z bulimią? Obraz psychiczny osób z bulimią różni się dosyć znacznie w porównaniu z cechami psychicznymi osób chorujących na anoreksję. Często u osób z bulimią obserwuje się:

Czy można mieć jednocześnie bulimię i anoreksję? Nie, w danym momencie objawy któregoś zaburzenia wyraźnie przeważają. Natomiast w ciągu życia np. ok. połowy osób z anoreksją przechodzi wyraźne epizody bulimii.

Jak często ludzie chorują na bulimię? Na 10 osób chorujących na bulimię 9 to kobiety. Typowy wiek zachorowania to okres pomiędzy późnym dojrzewaniem a dorosłością (17-21 lat). Ocenia się, że u kobiet w tym wieku ryzyko zachorowania na bulimię wynosi ok. 5% (co 20 kobieta). Jednocześnie w szczególnych grupach społecznych, np. u studentek mieszkających poza domem rodzinnym (akademiki, stancje) ryzyko to wzrasta do ok.15% (co 6 osoba).

Na czym polega terapia bulimii? Leczenie jest tu zwykle ambulatoryjne, w ramach uczestnictwa w grupach terapeutycznych. Hospitalizacja na oddziałach terapii zaburzeń jedzenia (odżywiania) jest potrzebna w sytuacjach, gdy u pacjentki występują poważne zagrożenia somatyczne (np. hipokaliemia, krwawienie z przewodu pokarmowego) lub gdy w pobliżu miejsca zamieszkania nie ma warunków do uczestnictwa w grupie terapeutycznej. Celami psychoterapii grupowej, indywidualnej i rodzinnej jest tutaj zaprzestanie objadania się, zniesienie zachowań patologicznych związanych z jedzeniem (ciągła kontrola wagi, prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających, czy intensywnych ćwiczeń fizycznych), poprawa własnego wizerunku, powrót do normalnego jedzenia, zapobieganie nawrotom bulimii.

Czy są leki, które leczą bulimię? Są tylko leki, które pomagają w terapii, blokując tendencję do objadania się i poprawiając nastrój. Są to leki przeciwdepresyjne, wpływające na neuromediator mózgowy – serotoninę. Większość lekarzy wie o nich i stosuje je u osób z bulimią, nie mogą one być jednak jedyną metodą terapii i nie zastąpią oddziaływań psychoterapeutycznych. Leczenie biologiczne, szczególnie leki antydepresyjne, są używane w terapii bulimii psychicznej, szczególnie w redukcji zaburzonych wzorców odżywiania się, takich jak objadanie się i prowokowanie wymiotów. Lekiem pierwszego wyboru wydają się być leki antydepresyjne z grupy SSRI, przy czym największe pozytywne doświadczenia dotyczą fluoksetyny, stosowanej w wysokich dawkach (40-60-80 mg dziennie). Dodatkowo farmakoterapia jest stosowana w sytuacji zaburzeń psychicznych towarzyszących bulimii, takich jak depresja, zaburzenia lękowe, czy natręctwa.

Co robić w sytuacji nawrotu bulimii lub anoreksji po okresie normalnego funkcjonowania? Nawrót bulimii czy anoreksji jest możliwy, szczególnie w ciągu pierwszych dwóch lat od uzyskania poprawy po pierwszej terapii. Pierwszym zaleceniem jest zgłoszenie się do terapeuty, najlepiej tego, który prowadził poprzednią terapię. Formami samopomocy w takiej sytuacji są również: