Medycyna rodzinna została reaktywowana jako oddzielna specjalność medyczna w 1992 roku.

Większość kadry medycznej w naszym kraju pracuje w podstawowej opiece zdrowotnej. Zadania i oczekiwania stawiane przed medycyną rodzinną są rozległe. Spośród wielu dyscyplin i specjalności zasadniczym elementem wyróżniającym jest holistyczne podejście do sprawowanej opieki nad powierzoną populacją. Lekarz Rodzinny lr zajmuje się nie tylko chorymi, ale także osobami zdrowymi. Jego opieka nad pacjentem rozpoczyna się od momentu urodzenia i nieustannie trwa do końca życia: w okresie ciąży, noworodkowym, dziecięcym, dotyczy młodzieży, osób dorosłych i ludzi w wieku podeszłym. LR zajmuje się pacjentami w różnych sytuacjach życiowych – chorób o przebiegu ostrym i przewlekłym, rehabilitacji po zabiegach operacyjnych, wypadkach oraz w stanach terminalnych.

Zadania stawiane lekarzowi rodzinnemu dotyczą nie tylko pomocy pacjentowi w stanie choroby. Jednym z ważniejszych celów medycyny rodzinnej jest promowania określonych zasad zachowania i działania w środowisku, wprowadzanie i realizowanie programów profilaktyki zdrowotnej w odniesieniu do poszczególnych jednostek chorobowych.

Lekarz rodzinny zajmuje się także rozpoznawaniem i rozwiązywaniem problemów społecznych, które dotyczą powierzonej jego opiece populacji takich jak: alkoholizm, narkomania, przemoc, nadużycia seksualne.

Większość problemów dotyczących zdrowia, które występują u chorych są w pierwszym rzędzie badane i rozwiązywane w praktyce LR. W wielu sytuacjach pomoc ta jest wystarczająca. Niekiedy chory po udzieleniu pierwszych wskazówek jest kierowany do innych placówek służby zdrowia. Rola LR nie jest jednak w tym momencie zakończona. Kontakt z lekarzem leczącym ma ogromne znaczenie dla prawidłowego przebiegu procesu diagnostyczno-terapeutycznego.

Chory po wizycie u lekarza specjalisty lub po leczeniu szpitalnym, wraca pod opiekę swojego,,doktora´´, który kontynuuje proces leczniczy lub pod jego opieką odbywa się dalsza rehabilitacja.

Zakres wiedzy lekarzy rodzinnych jest znaczny. Umiejętności zdobywa dzięki szkoleniu w trakcie specjalizacji oraz na nieustannie odbywanych kursach doskonalących.

Lekarz rodzinny musi być dla swych podopiecznych także przewodnikiem w poruszania się w, nieraz skomplikowanym, zmieniającym się systemie opieki zdrowotnej. Do jego obowiązków należy znajomość praw i możliwości, które są należne chorym, a które wynikają z ich stanu zdrowia. Leczenie uzdrowiskowe jest formą leczenia uzupełniającą farmakoterapię i leczenie chirurgiczne. Ma znaczenie zwłaszcza w procesach rehabilitacji, ale także w profilaktyce wielu jednostek chorobowych.

Balneologia i medycyna fizykalna wykorzystują naturalne metody leczenia. Głównym działem tych dziedzin medycyny jest leczenie uzdrowiskowe. Zajmuje się ono terapią chorób przewlekłych. Choroby te są najczęściej przyczynami poszukiwania porady lekarskiej, ponieważ dotyczą największej liczby chorych w społeczeństwach krajów cywilizowanych.

Osiągnięcia medycyny pozwalają w wielu nagłych przypadkach na udzielenie skutecznej pomocy. Nie zawsze jednak ten sukces kończy się powrotem pacjenta do stanu pełnego zdrowia. W wielu przypadkach następuje długotrwały okres, w którym nie są prowadzone intensywne zabiegi, ale niezbędne okazuje się prowadzenie właściwej rehabilitacji, od której zależy ostateczny rezultat leczenia. Właściwym miejscem jej prowadzenia jest uzdrowisko. Trzeba zaznaczyć, że o powodzeniu tego procesu decyduje często czas, który upływa do momentu wdrożenia postępowania. Najkorzystniejsze jest rozpoczęcie zabiegów od razu w szpitalach i klinikach z możliwością kontynuacji w zakładach sanatoryjnych.

Należy pamiętać, że choroba, zwłaszcza dla ludzi młodszych, powoduje konieczność zmiany trybu życia, nie pozwala lub opóźnia realizację planów zawodowych i osobistych, nieraz zupełnie je przekreślając. Często jednak poprzez czynioną rehabilitację można poprawić stan zdrowia pacjenta. W wielu sytuacjach można w takich stanach poprawić rokowanie poprzez wczesne kierowanie chorych na leczenie uzdrowiskowe.

Pobyt pacjenta w sanatorium natychmiast po wypisaniu ze stacjonarnych zakładów opieki medycznej jest obecnie w pewnych profilach sanatoryjnych uznanym standardem postępowania. Leczenie sanatoryjne staje się kontynuacją procesu terapeutycznego prowadzonego w warunkach oddziałów szpitalnych. Często specjalistyczny poziom świadczonych usług o tym profilu uzdrowiskowym nie jest mniejszy niż w klinikach np.: wczesna rehabilitacja po przebytych ostrych epizodach choroby wieńcowej.

Inny typ skierowań to kierunek, który ma na celu prowadzenie dalszego leczenia farmakologiczno – usprawniającego chorych po zabiegach operacyjnych. Działania te wynikają z konieczności szybszego niż w latach poprzednich wypisywania chorych z oddziałów szpitalnych. Dzięki skróceniu pobytu na oddziałach koszt leczenia chorego jest mniejszy, a proces terapeutyczny kontynuowany w warunkach uzdrowiskowych nie tylko jest prawidłowy, ale zyskuje nowe możliwości.

Inne możliwości pobytu w uzdrowisku dotyczą chorych, u których na przebieg przewlekłych schorzeń korzystnie oddziałuje okresowe leczenie balneologiczne. Chorzy ci w okresach wolnych od zaostrzeń i dość dobrym stanie zdrowia mogą dzięki tej formie leczenia utrwalać wyniki terapii, odzyskiwać stan zdrowia lub co najmniej opóźnić postęp choroby.

Leczenie uzdrowiskowe jest jedną z tańszych form długotrwałego pobytu w zakładach opieki zdrowotnej. Dodatkowym argumentem przemawiającym za ich stosowaniem jest fakt, że chory uzyskuje w nich pomoc kompleksową. Wykorzystanie naturalnie występujących warunków klimatycznych połączone z właściwie prowadzonymi zabiegami fizykalnymi daje bardzo korzystne rezultaty. Odpowiednia opieka medyczno-socjalna pracowników tych zakładów może pomóc w rozwiązaniu problemów psychologicznych, z którymi nie zawsze chory na schorzenia przewlekłe sam daje sobie radę.