Przewlekła terapia nerkozastępcza (RRT) jest sukcesem nefrologii i porażką medycyny – wiele osób może względnie dobrze i długo cieszyć się życiem po tym, jak systemowi ochrony zdrowia nie udało się uratować ich własnych nerek. Dotyczy to także blisko 20 000 osób przewlekle leczonych powtarzanymi hemodializami w Polsce – zwykle jako następstwo cukrzycy, nadciśnienia tętniczego, miażdżycy, glomerulopatii i wielotorbielowatego zwyrodnienia nerek (APKD). Dobrze już udokumentowano, że właściwe leczenie trzech pierwszych wymienionych przyczyn wydłuża czas do rozpoczęcia dializoterapii. Zgodnie z wyznawaną przez nas naczelną zasadą, by przede wszystkim zapobiegać utracie nerek pacjenta, w tym numerze „Postępów Nauk Medycznych” prezentowane są dwa artykuły ukazujące najnowsze trendy w leczeniu nefropatii IgA – najczęstszej pierwotnej glomerulopatii (Florczak i wsp.), oraz wielotorbielowatego zwyrodnienia nerek (Grenda). U osób starszych rozpoczęcie dializoterapii bywa często przyspieszane przez epizody ostrego uszkodzenia nerek (AKI) zwykle będące następstwem odwodnienia. Dlatego też, wspomnianym artykułom o zapobieganiu niewydolności nerek towarzyszy podsumowanie objawów i oznak odwodnienia (Gellert). Dla pacjenta, który stracił własne nerki, najlepszą opcją terapeutyczną jest przeszczepienie nerki. Niestety, podejście personelu medycznego do transplantacji nie jest jednoznacznie pozytywne, co może negatywnie wpływać na liczbę przeszczepień (Kobus i wsp.).