Profesor Kornel Michejda jest jednym z kilkudziesięciu polskich lekarzy wyróżnionych odznaczeniem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” przyznawanym przez Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu Yad Vashem w Jerozolimie osobom, które z narażeniem własnego życia ratowały Żydów podczas II wojny światowej. Na medalu nr 4956, przyznanym w 1992 r. rodzinie Michejdów, widnieje napis: „Kto ratuje jedno życie – ratuje cały świat”. Osobą wnioskującą o przyznanie odznaczenia była dr Ewa Rose-Boratyńska, która jak każdy wnioskujący musiała udowodnić, że ratując Żydów Profesor nie czerpał w związku z udzielaną pomocą żadnych korzyści finansowych, a jego życie lub wolność były zagrożone. Jak powszechnie wiadomo, najwięcej odznaczeń otrzymali jak dotąd Polacy, którym za ukrywanie Żydów groziła kara śmierci. Tym bardziej dziwi fakt, iż w licznych publikacjach opisujących życie i dorobek naukowy prof. Michejdy nie znajdujemy informacji na temat okoliczności przyznania tego odznaczenia, a opis wojennych losów ogranicza się zwykle do stwierdzenia, iż w czasie wojny pracował on w szpitalach powiatowych na Wileńszczyźnie. Próżno też szukać obszernych relacji na ten temat w napisanym po wojnie przez samego Profesora pamiętniku. Swoją pomoc w ratowaniu żydowskich kolegów opisał jednym, zwięzłym zdaniem: „Dał on [domek nad jeziorem] też schronienie mym kolegom: profesorom Reicherowi i Abramowiczowi, którzy zagrożeni swym żydowskim pochodzeniem przetrwali tam szczęśliwie i bezpiecznie okres okupacji niemieckiej” (1).

Kornel Michejda urodził się 26 października 1887 r. w Bystrzycy na Śląsku Cieszyńskim (fot. 1). W 1893 r. rozpoczął naukę w dwuklasowej szkole ludowej w Bystrzycy, a po roku kontynuował ją w niemieckiej szkole w Cieszynie. Od 1897 r. uczył się w Polskim Gimnazjum Macierzy Szkolnej w Cieszynie, które ukończył w 1905 r. Już jako student rozpoczął pracę jako wolontariusz w Klinice Chorób Wewnętrznych w Krakowie kierowanej przez prof. Walerego Jaworskiego. Po ukończeniu studiów na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego został przyjęty na stanowisko sekundariusza w Szpitalu w Ołomuńcu, gdzie pracował do chwili powołania go na stanowisko asystenta I Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w listopadzie 1913 r. Pracował i uczył się od najznakomitszych chirurgów tamtego pokolenia: Bronisława Kader-Kaderasa i Maksymiliana Rutkowskiego. W okresie I wojny światowej pełnił obowiązki lekarza w Wojskowym Szpitalu Garnizonowym, zdobywając doświadczenie w chirurgii wojennej.

W 1922 r. decyzją Rady Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie Michejda został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego Katedry i Kliniki Chirurgicznej. Dał się wówczas poznać jako świetny organizator i kierownik nowo powstałego oddziału funkcjonującego w budynku Szpitala Wojskowego na Antokolu. Stworzył od podstaw Katedrę Chirurgii, która została w okresie międzywojennym zmodernizowana i rozbudowana o nowe sale operacyjne oraz pracownie: analityczną, bakteriologiczną i fotograficzną, a także bogatą bibliotekę (2). W głównym obszarze zainteresowań prof. Michejdy była zawsze chirurgia przewodu pokarmowego. W I Klinice Chirurgicznej przeważały operacje wyrostka robaczkowego i przepuklin, ale wykonywano także coraz liczniejsze z biegiem lat zabiegi wycięcia żołądka, jelita grubego i pęcherzyka żółciowego (2). W swoich publikacjach Profesor poruszał zagadnienia związane głównie z nowotworami jelita grubego, ale interesował się także młodą wówczas dziedziną medycyny – urologią. Za szczególnie ważne uznawał zagadnienia związane z diagnostyką i leczeniem raka nerki i gruźlicą układu moczowego. Od 1933 r. w obrębie Kliniki Chirurgicznej powstał pododdział urologiczny, którego ordynatorem został Jakub Wolf Perlmann. Profesor Michejda dostrzegał konieczność ciągłego doskonalenia lekarzy pracujących w małych miasteczkach i na wsiach, organizując dla nich m.in. kursy poświęcone schorzeniom chirurgicznym (2). Profesor Michejda uczestniczył w pracach Wileńskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz krajowych i zagranicznych towarzystwach naukowych. Pełnił też funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego dwóch kadencji (1932-1936) (3).