Mieczysław Tylicki urodził się 6 sierpnia 1908 roku w Warszawie, gdzie mieszkał, uczył się i pracował przez całe życie (1, 2). W maju 1927 roku przystąpił do egzaminu dojrzałości typu humanistycznego w Gimnazjum nr IV im. Adama Mickiewicza – pierwszym polskojęzycznym gimnazjum męskim w Warszawie. W szkole tej uczyło się wielu znakomitych wychowanków, m.in. Stefan Starzyński. Budynek mieścił się przy ul. Konopczyńskiego 4, a więc w niedużej odległości od kamienicy przy Krakowskim Przedmieściu 24, gdzie mieszkali Tyliccy (fot. 1).

Państwowa Komisja Egzaminacyjna uznała Mieczysława Tylickiego za dojrzałego do studiów wyższych 28 maja 1927 roku. Jako student Wydziału Lekarskiego został immatrykulowany w październiku tego samego roku. Już w pierwszych latach nauki Tylicki zetknął się z wybitnymi specjalistami w zakresie chirurgii i ortopedii. Zajęcia ze złamań i zwichnięć w ramach ćwiczeń prowadzonych w trakcie III semestru odbywał pod kierunkiem doc. Adolfa Wojciechowskiego¹. Chirurgię ogólną poznawał w II Klinice Chirurgicznej UW prowadzonej przez prof. Zygmunta Radlińskiego² w Szpitalu św. Ducha przy ul. Elektoralnej. Profesor Radliński był nie tylko znakomitym chirurgiem, ale także działaczem niepodległościowym. W związku z działalnością w Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej, dla której prowadził tajny punkt opatrunkowy, został w grudniu 1905 roku aresztowany i osadzony na Cytadeli, potem na Pawiaku, a następnie zesłany na Syberię. Po nielegalnym powrocie do Polski pracował w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego u prof. Bronisława Kadera, a po zakończeniu I wojny światowej jako starszy ordynator i naczelny chirurg wojskowego Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie, dyrektor II, a później I Kliniki Chirurgicznej Uniwersytetu Warszawskiego. Profesor Radliński wychował kilka pokoleń lekarzy. „Uczył nas nasz Profesor – pisał Jan Kołodziejski – swoim codziennym przykładem, że chirurg musi umieć opanowywać zmęczenie, że swą służbę lekarską musi pełnić z radosną gotowością, nieomal z namiętnością, że w życiu codziennym chirurga nie ma spraw ważniejszych od służby ludziom, którzy obdarzają go najwyższem zaufaniem, jakie może mieć człowiek do człowieka, oddając dobrowolnie swe życie w jego ręce.” (4). Prócz życzliwości i gotowości do pomocy profesor odznaczał się odwagą cywilną, broniąc praw studentów Żydów, a po rozbiorze Czechosłowacji wydał nakaz cofnięcia prenumeraty czasopism niemieckich. Mając takich nauczycieli, nie sposób było nie ulec ich autorytetowi i nie starać się ich naśladować.

Ale studia to nie tylko okres wytężonej nauki. W latach dwudziestych ubiegłego wieku życie towarzyskie kwitło także pośród braci studenckiej. Mieczysław Tylicki uczestniczył w życiu samorządu i był członkiem Koła Medyków, a w roku akademickim 1925/1926 jego pracownikiem (5). W Domu Medyka przy ul. Oczki odbywały się huczne zabawy i szopki satyryczne, do których teksty pisali podchorążacy: Stefan Wesołowski, Alfred Paczkowski, Michał Kołodyński i Konstanty Świder.

Po złożeniu przyrzeczenia lekarskiego w styczniu 1934 roku dr Tylicki rozpoczął szkolenie jako elew Szkoły Podchorążych Sanitarnych Rezerwy w Warszawie. Praktykę podyplomową odbywał w Szpitalu Szkolnym Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie (CWSan). W 1935 roku został zatrudniony jako asystent Oddziału Chirurgii Szpitala św. Rocha w Warszawie przy ul. Krakowskie Przedmieście 22/24. Przyjmował też w prywatnym gabinecie lekarskim przy ul. Konopczyńskiego oraz wykładał higienę na wieczorowych kursach dokształcających dla rzemieślników (6-8). Z wybuchem II wojny światowej został powołany w stopniu chorążego jako chirurg czołówki 11 Szpitala Ewakuacyjnego. Po kapitulacji rozpoczął pracę jako starszy asystent, chirurg i lekarz miejscowy Szpitala św. Rocha (10). W okresie okupacji dr Tylicki ukrywał zbiegłych z getta Żydów, także znaną śpiewaczkę Wierę Gran, wówczas żonę będącego na stażu w Szpitalu św. Rocha dr. Kazimierza Jezierskiego. Gran ukrywała się przez parę dni w służbowym mieszkaniu dr. Tylickiego na terenie szpitala, potem w mieszkaniu felczera – pana Hilbe, oraz na Mokotowie w mieszkaniu Mieczysławy i Klemensa Bednarskich. Pomoc dla ukrywającej się, zbiegłej z getta Żydówki oznaczała wyrok śmierci. Wiera wspominała, że doskonale zdawała sobie sprawę z tego, na jakie niebezpieczeństwo narażała pomagające jej osoby i była im za to prawdziwie wdzięczna. Po wojnie dr Tylicki pomógł Gran jeszcze raz, gdy została oskarżona o współpracę z Niemcami. W dniu 4 grudnia 1948 roku w Sądzie Społecznym przy Centralnym Komitecie Żydów w Polsce przy ul. Siennej 60 w Warszawie dr Mieczysław Tylicki zeznawał:

„Obrona: Co świadek wie o Wierze Gran?

Świadek: W sierpniu 1942 roku poznałem Wierę Gran. Ukrywała się u mnie przez kilka dni na terenie szpitala św. Rocha. Następnie zamieszkała u felczera naszego szpitala. Następnie mieszkała w Babicach u swego męża.

Sędzia: W jaki sposób Gran trafiła do świadka?

Świadek: Przyprowadził ją jej mąż dr Jezierski” (9).