Ciało szkliste ma objętość około 4 ml. Złożone jest w 99% z wody, pozostałe składniki to: kolagen, białka rozpuszczalne, kwas hialuronowy oraz niewielka ilość komórek, takich jak hialocyty, astrocyty czy komórki glejowe, które występują głównie w korze ciała szklistego.

Złącze szklistkowo-siatkówkowe utworzone jest przez połączenie najbardziej wewnętrznej części siatkówki, jakim jest błona graniczna wewnętrzna (ang. internal limiting membrane – ILM), z zewnętrzną warstwą kory ciała szklistego nazywanej błoną graniczną tylną ciała szklistego. Ważną rolę w tworzeniu tego połączenia odgrywają włókna kolagenowe ciała szklistego połączone z powierzchnią siatkówki poprzez lamininę i fibronektynę. Uważa się, że najsilniejsze połączenia między ciałem szklistym a siatkówką występują w miejscach, gdzie ILM jest najcieńszy, a więc w okolicy traczy nerwu wzrokowego, naczyń, rąbka zębatego i właśnie w plamce (1). Fakt ten ma bardzo istotne znaczenie w analizowanym w pracy zagadnieniu dotyczącym chorób złącza szklistkowo-plamkowego. Dużą rolę w patogenezie chorób złącza szklistkowo-plamkowego odgrywa również tylne odłączenie ciała szklistego (ang. posterior vitreous detachment – PVD). Jest to proces rozpoczynający się po 40. roku życia, polegający na obkurczaniu się ciała szklistego i odłączaniu jego kory od ILM. Proces ten związany jest ze zmianą struktury ciała szklistego, dochodzi do zmniejszania się objętości ciała szklistego poprzez zagęszczanie się włókien kolagenu i wypełnianie przestrzeni między nimi płynem. Ze względu na rozległość wyróżniamy PVD całkowite oraz niecałkowite, gdy ku tyłowi od podstawy ciała szklistego nadal istnieją połączenia szklistkowo-siatkówkowe.

Początkowo w przypadku występowania silnego związku kory ciała szklistego z ILM możemy zauważyć silne przyleganie tych struktur do siebie w okolicy plamki zwane VMA (ang. vitreomacular adhesion). W momencie silnego przylegania kory ciała szklistego i ILM, gdy powstające trakcje przednio-tylne powodują zniekształcenie konturu dołka i zaburzenia warstw siatkówki z możliwym uniesieniem siatkówki nad nabłonek barwnikowy (RPE) bez przerwania ciągłości siatkówki, mamy do czynienia z trakcjami szklistkowo-plamkowymi (ang. vitreomacular tractions – VMT).