Ser towarzyszy ludzkości od zarania dziejów. Pierwsze wzmianki o produkcji sera pochodzą ze starożytnej Mezopotamii. Ludzie już 4 tysiące lat temu cenili sery jako łatwe do transportu i przechowania źródło zwierzęcego białka (1). Dodatkowo, biorąc pod uwagę, że da się je wytworzyć z każdego rodzaju mleka, nie dziwi fakt, że na całym świecie istnieją ich najróżniejsze odmiany, od najpopularniejszych krowich czy owczych, do tak egzotycznych jak szwedzkie sery produkowane z mleka łosia czy też amerykańskie z mleka bizona. Podstawy techniki ich wytwarzania są jednak podobne. Na samym początku należy wydzielić serwatkę. Można to zrobić za pomocą kwasów (w dawnych czasach używali do tego np. soku figowego, teraz niektóre gatunki sera powstają przez dodanie octu) lub poprzez bakteryjne startery, które są odpowiedzialne za fermentację laktozy. Bakterie odpowiadają również za powstawanie tak zwanych „oczek serowych”. To od rodzaju użytych mikroorganizmów zależy ich kształt, wielkość oraz rozmieszczenie w serze. Następnie ser poddawany jest kolejnym etapom produkcji zależnym już od rodzaju, który chcemy finalnie uzyskać. W samej Polsce rocznie produkowane się aż 875 tys. ton sera (2). Nic więc dziwnego, że tak często goszczą one na naszych stołach. Ser jest cennym źródłem wapnia, witaminy D, białka, a także nasyconych i nienasyconych kwasów tłuszczowych (tab. 1). Jednak poza wymienionymi składnikami sery zawierają również liczne aminokwasy, mikro- i makropierwiastki, a także witaminy, które mogą działać pozytywnie na nasz organizm (tab. 2).

Celem artykułu jest przedstawienie najnowszych badań dotyczących walorów serów oraz ich wpływu na zdrowie. Ufamy, że okaże się on ważnym źródłem wiedzy dla lekarzy rodzinnych i pacjentów.