Łuszczyca należy do jednej z najczęściej występujących przewlekłych dermatoz. W populacji europejskiej i wśród białych mieszkańców Stanów Zjednoczonych zdarza się w 1-3% i w równym stopniu dotyczy obu płci. Natomiast nie występuje praktycznie u ludzi z Dalekiego Wschodu, Ameryki Południowej, Afryki Zachodniej i Eskimosów.

Łuszczyca jest schorzeniem o złożonym patomechanizmie, w którym zjawiska immunologiczne odgrywają zasadniczą rolę. Wśród skomplikowanych procesów zależnych od różnych komórek zapalnych i ich mediatorów oraz wpływu tych zjawisk na keratynocyty, należy brać pod uwagę defekt genetyczny leżący u podłoża tego schorzenia.

Na podstawie badań genetycznych łuszczyca dzieli się na dwa typy:

- Typ I (młodzieńczy) - ujawnia się zwykle przed 40 r.ż., częściej zdarza się rodzinnie, ma cięższy przebieg i cechuje się obecnością antygenu HLA Cw6 u około 80% chorych.

- Typ II - (dorosłych) - ujawnia się po 40 r.ż. Przebieg choroby jest łagodniejszy, rzadko występuje rodzinnie. Częściej statystycznie w tych przypadkach stwierdza się obecność antygenów HLA B44 i Cw4.

Ryzyko zachorowania na łuszczycę osób z ekspresją antygenu B17 jest wysokie i niezależne od wieku.

Typowym wykwitem w łuszczycy zwykłej są płasko-wyniosłe grudki o różnej wielkości, wyraźnie odgraniczone od otoczenia - pokryte warstwą łuski, po zdrapaniu której uwidacznia się błyszcząca powierzchnia, a następnie punkcikowate krwawienie. Wielkość wykwitów jest różna od drobnych grudek typowych dla wczesnych zmian chorobowych występujących po przebytych infekcjach, do dużych plackowatych szerzących się obwodowo. W przypadku zaawansowanej choroby powstają wykwity obrączkowate z nasileniem zmian na obwodzie i ustępowaniem w centrum. W niektórych przypadkach, zwłaszcza w postaci wysiewnej łuszczycy, można wywołać objaw Koebnera - pojawienie się typowych wykwitów łuszczycowych o linijnym przebiegu w miejscu zadrapania. Objaw ten nie da się wywołać w przypadku zmian już ustępujących.

Zmiany chorobowe najczęściej zajmują skórę okolic najbardziej narażonych na stałe urazy (kolana, łokcie, okolica lędźwiowo-krzyżowa, fałdy skórne - pachy, pachwiny, szpara międzypośladkowa. Częstą lokalizacją jest skóra owłosiona głowy i twarz. Ta lokalizacja może być jedynym objawem choroby i pomimo nieraz złożonego charakteru zmian oraz dużego nawarstwienia łusek nie prowadzi do utraty włosów. Zmiany mogą zajmować różną powierzchnię skóry.

Często w łuszczycy procesem chorobowym objęte są płytki paznokciowe, które mogą być jedyną lokalizacją przez wiele lat. Są to punkcikowate wgłębienia, nadmierne rogowacenie podpaznokciowe, rozwarstwianie płytek.

Dolegliwości bólowe i stany zapalne mogą dotyczyć drobnych i dużych stawów, często niesymetrycznie, mogą doprowadzać do zniekształceń. Czynnik reumatoidalny w większości przypadków nie jest wykrywalny.

Ze względu na różnorodność wykwitów łuszczycowych w rozpoznaniu różnicowym należy brać pod uwagę wyprysk łojotokowy, liszaj płaski, liszaj rumieniowaty oraz grzybicę. W przypadkach nie pozwalających jednoznacznie ustalić rozpoznanie wskazane jest pobranie biopsji i wykonanie badania mykologicznego szczególnie w przypadkach zmian paznokciowych.

Zasadniczo wyróżnia się 4 podstawowe typy łuszczycy:

- zwykła

a) ograniczona,

b) uogólniona;

- krostkowa:

a) dłoni i stóp,

b) uogólniona;

- erytrodermiczna,

- stawowa.