Streszczenie
Wstęp. Skuteczne leczenie chorych z mielopatią szyjną musi uwzględniać jej przyczynę i lokalizację zmian powodujących ucisk rdzenia kręgowego. W przypadkach wielopoziomowego ucisku rdzenia, przy zachowanej lordozie szyjnej, uznanym i bezpiecznym sposobem odbarczenia jest dostęp tylny. Laminektomia polegająca na usunięciu tylnego obramowania kanału kręgowego jest bardzo dobrą metodą odbarczenia rdzenia. Dla zabezpieczenia przed niestabilnością (po laminektomii) może być zastosowana stabilizacja tylna.
Cel pracy. W pracy przedstawiono aspekty techniczne, wyniki i powikłania po stabilizacji szyjnej tylnej w masywy boczne wykonanej przez jednego chirurga, po odbarczeniu tylnym u chorych z mielopatią szyjną w przebiegu spondylozy u 54 pacjentów.
Materiał i metody. W okresie 5 lat (2011-2015) wykonano 54 stabilizacje szyjne w masywy boczne u chorych w wieku 35-74 lat (21 kobiet i 33 mężczyzn) i oceniono ich wyniki. Prawidłowość położenia stabilizatorów oceniono przy pomocy KT i rtg.
Wyniki. Stabilizacje wykonywano według techniki Magerla lub Andersona, ale w kilku przypadkach pojedyncze śruby wkręcono z zastosowaniem techniki Roy-Camille. Jeden chory doznał uszkodzenia korzenia i jeden uszkodzenia tętnicy kręgowej w wyniku konfliktu ze śrubą stabilizującą. Jeden chory miał cechy uszkodzenia korzenia C5 przy prawidłowym obrazie KT i u jednego doszło do wyrwania śrub z kości. Obserwacje prowadzono w warunkach ambulatoryjnych, oceniano wskaźnik niepełnosprawności (NDI) przed operacją i po niej oraz efekt kliniczny według kryteriów Odoma. Okres obserwacji wynosił od 2 do 6 lat.
Wnioski. Stabilizacja szyjna w masywy boczne jest bezpieczną i skuteczną metodą usztywnienia odcinka szyjnego kręgosłupa w przypadkach leczenia chirurgicznego mielopatii szyjnej w przebiegu spondylozy. Ryzyko uszkodzenia tętnicy kręgowej i korzenia nerwowego jest w tej technice bliskie zera.

Summary
Introduction. The successfully care for the myelopathic patient, it is important to determine the etiology and location of the spinal compression. In situations with multilevel cord compression, with preserved lordosis a posteriori approach allows a safe decompression to be achieved. Laminectomy removes the dorsal portion of the spinal canal and can achieve excellent dorsal decompression of the cord. To prevent instability (post laminectomy), a posterior facet fusion may be added.
Aim. This study evaluated the technical aspects, the results and complications of lateral mass fixation after posteriori decompression in 54 patients with spondylotic myelopathy by a single surgeon.
Material and methods. Over 5 years period (2011-2015) 54 lateral mass fixation sets were placed in a subaxial position in consecutive patients ages 35-74 years (21 females and 33 males), with these records reviewed. Screws position was evaluated by computed tomography scaning postoperatively.
Results. All fixation were placed by a modification of the Magerl or Anderson technique, but in the few cases simple screws were converted to Roy-Camille techniques. One patient had a symptomatic neural injury and one patients had a vertebral artery injury – without symptoms. One patient had screw pullouts and one had a C5 palsy with no compromise of the neural foramen in postoperative CT scanning. Postoperatively patients were evaluated clinically by Neck Disability Index form and Odom’s Criteria. Follow-ups ranged from 2 to 6 years.
Conclusions. Lateral mass screw fixation is a safe and reliable method of posterior stabilization technique suitable for a surgical treatment of cervical spondylotic myelopathy. The risk of vertebral artery or nerve root injury should approach zero.