Spontaniczny płynotok nosowy jest rzadką jednostką chorobową, bywa mylony z alergicznym nieżytem nosa lub innymi stanami związanymi z wyciekiem wydzieliny przez nozdrza. Pierwszy wyciek płynu mózgowo-rdzeniowego przez nos zaobserwowany został i opisany już 200 lat p.n.e. przez Galena i aż do XIX wieku pozostawał uznawany za stan fizjologiczny. Dopiero badania brytyjskiego chirurga i profesora laryngologii sir St. Clair Thomsona doprowadziły do wyodrębnienia płynotoku jako oddzielnej jednostki chorobowej. W 1968 roku Ommaya wspólnie z innymi autorami podzielili płynotoki nieurazowe na wysokociśnieniowe oraz normotensyjne (1). Pojawienie się „spontanicznego” płynotoku nosowego (2-5) może być związane m.in. z obecnością zespołu pustego siodła czy chorobami przebiegającymi z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzczaszkowym, jak wodogłowie czy idiopatyczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe (łac. pseudotumor cerebri) (6, 7). Płynotoki nieurazowe stanowią około 6-23% wszystkich płynotoków (8, 9).

Torbiele pajęczynówki są to przestrzenie wypełnione płynem mózgowo-rdzeniowym występujące w obrębie pajęczynówki, mogące komunikować się z przestrzenią podpajęczynówkową. Ich najczęstszą lokalizacją są środkowy dół czaszki, gdzie występują jako torbiele szczeliny bocznej mózgu, oraz tylna jama czaszki, gdzie umiejscawiają się w kącie mostowo-móżdżkowym, okolicy robaka móżdżku czy okolicy wzgórków blaszki pokrywy. W następnej kolejności co do częstości zajmowania jest okolica nadsiodłowa (jak w prezentowanym przypadku). W większości przypadków torbiele pajęczynówki to zmiany asymptomatyczne, stanowiące przypadkowe znalezisko, rzadko osiągające odpowiednio duże rozmiary (tzw. torbiele ekspansywne). U niektórych pacjentów mogą przyczynić się do wystąpienia bólów głowy, napadów padaczkowych, wodogłowia czy niezwykle rzadko – płynotoku. Dotychczas opisano nieliczne torbiele pajęczynówki, które wywierając w sposób pulsacyjny ciśnienie hydrostatyczne na podstawę czaszki w długim odstępie czasu, doprowadziły do erozji kostnej w okolicy spneumatyzowanej i wpuklając się do przestrzeni powietrznych kości skroniowej lub zatok przynosowych, wytworzyły możliwość powstania wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego poza jamę czaszki. Blaszka sitowa, kanał czaszkowo-gardłowy, siodełko tureckie oraz chrząstkozrost klinowo-potyliczny są wymieniane tradycyjnie jako miejsca predysponowane do wystąpienia płynotoku nosowego (3). Okolica ziarnistości pajęczynówki w pobliżu kości sitowej oraz zatoki klinowej może być miejscem wytworzenia przecieku kostno-oponowego.