Praca pt. „Stężenie 25(OH)D₃ u hospitalizowanych pacjentów z cukrzycą typu 1” Małgorzaty Godziejewskiej-Zawady i Pauliny Surowiec poświęcona jest ocenie stężenia witaminy D₃ u hospitalizowanych pacjentów z cukrzycą typu 1 oraz analizie zależności między jej stężeniem w surowicy a wyrównaniem cukrzycy i porą roku. Autorki wykazały, że niedobór witaminy D₃ jest częsty w grupie hospitalizowanych pacjentów z cukrzycą typu 1 – średnio wynosi połowę zalecanego jej stężenia we krwi. Dlatego też u pacjentów z cukrzycą typu 1 wskazana jest substytucja witaminą D₃.

Karolina Nowak i wsp. w artykule pt. „Profilaktyka i leczenie osteoporozy posteroidowej – zalecenia vs praktyka kliniczna” przedstawiają wyniki badania, którego celem było sprawdzenie, czy pacjenci przewlekle przyjmujący glikokortykosteroidy otrzymują profilaktykę i leczenie osteoporozy posteroidowej zgodnie z aktualnymi polskimi wytycznymi, oraz ocena stopnia niedoboru witaminy D w badanej populacji. W badaniu wykazano, że pacjenci przewlekle leczeni glikokortykosteroidami wymagają ściślejszej kontroli w zakresie prewencji (szczególnie uzupełniania niedoboru witaminy D) oraz leczenia osteoporozy posteroidowej w celu uniknięcia złamań i ewentualnej niepełnosprawności z tego powodu.

Stanisław Zgliczyński i wsp. w pracy pt. „Ocena czynników wpływających na jakość życia w akromegalii” prezentują wyniki oceny jakości życia chorych z akromegalią przeprowadzonej przy zastosowaniu formularza AcroQoL. Wykazali, że czynnikami o największym wpływie na jakość życia są dolegliwości ze strony układu kostno-stawowego, oddechowego oraz zmieniony wygląd zewnętrzny, a także to, że u osób czynnych zawodowo jakość życia okazała się istotnie lepsza.

Piotr Glinicki i wsp. w swoim artykule pt. „Wpływ spożytego posiłku oraz cyklów zamrażanie/rozmrażanie próbek surowicy na stężenie chromograniny A (CgA)” we krwi omawiają wyniki badania, w którym wykazano brak istotnych statystycznie różnic w stężeniu CgA oznaczanej w teście poposiłkowym oraz w trzech kolejno następujących po sobie cyklach zamrażanie/rozmrażanie próbek surowicy. Spożycie posiłku u większości badanych nie miało wpływu na stężenie CgA we krwi, ale w pojedynczych przypadkach wpływ był znaczący i dlatego uzasadnione jest zalecenie, aby krew na to badanie pobierać na czczo.

Agnieszka Majos i wsp. w artykule pt. „Zespół Marine-Lenharta” opisali przypadek 40-letniej kobiety ze zdiagnozowanym w przeszłości guzkiem autonomicznym tarczycy, objawami ciężkiej nadczynności tarczycy w przebiegu choroby Gravesa i Basedowa, kolejne kroki diagnostyczne i metody leczenia. Przeanalizowali także inne dostępne w piśmiennictwie przypadki zespołu Marine-Lenharta, zwracając uwagę na trudności diagnostyczne wynikające ze zmienności obrazu scyntygraficznego guzków oraz miąższu tarczycy. Jak konkludują autorzy, dokładna obserwacja kliniczna w połączeniu z oceną stężenia przeciwciał przeciwko receptorowi dla TSH oraz metodami obrazowania tarczycy – ultrasonografią i scyntygrafią – są niezbędne do postawienia właściwego rozpoznania i wdrożenia właściwego leczenia.