Z inicjatywy słuchaczy Studium Ziołolecznictwa Wielkopolskiej Szkoły Medycznej zorganizowano konferencję naukową poświęconą zagadnieniom naturalnych metod stosowanych w terapii. Spotkanie, które odbyło się w dniu 10 marca 2018 roku, pod hasłem „Zioła i produkty pszczele – na zdrowie!” zgromadziło sporą grupę słuchaczy i studentów z udziałem wybitnych wykładowców z Uczelni Medycznych w Poznaniu i Warszawie. Łącznie wysłuchano 7 interesujących wystąpień.

Aktualnie przy bogatej wiedzy dotyczącej probiotyków i ich pozytywnego wpływu na organizm wiedza związana z prebiotykami jest wciąż uboższa. Bliższych danych na ten temat dostarczyła dr n. farm. Paulina Znajdek-Awiżeń, prezentując wykorzystywane do tego celu znane surowce zielarskie. Omówiła ponadto zagadnienia dotyczące ich efektywnej dawki, korzystnego działania farmakologicznego oraz działań niepożądanych. Powszechnie wiadomo, że rola prebiotyków polega przede wszystkim na wzmacnianiu działania probiotyków, zapewnianiu ich kolonizacji w świetle jelita oraz dostarczaniu błonnika pokarmowego. Natomiast zgodnie z definicją FAO/WHO z 2007 roku prebiotyki określono jako „Niezdolne do życia składniki pokarmowe, które wywierają korzystny wpływ na zdrowie gospodarza w związku z modulacją zespołu mikroorganizmów jelitowych”. Pod względem chemicznym są to polimery cukrów prostych – gluko- (β-glukan), frukto- (FOS), trans- i galaktooligosacharydy (GOS) lub polimery innych cukrów (np. galaktooligosacharydy – laktuloza). Ich naturalnym źródłem mogą być takie surowce roślinne, jak: czosnek, karczochy, szparagi, cebula, pszenica, jęczmień, banany oraz surowce zielarskie: cykoria podróżnik, mniszek lekarski, łopian większy, słonecznik bulwiasty, oman wielki, agawa, perz właściwy.

Interesujących danych odnośnie wykorzystania produktów pszczelich w profilaktyce i lecznictwie dostarczył prof. B. Kędzia z Instytutu Włókien Naturalnych i Roślin Zielarskich w Poznaniu. Omówił m.in. możliwości wykorzystania miodu i propolisu w zakażeniach miejscowych i wewnętrznych trudnych do wyleczenia klasycznymi metodami i pozwalających jednocześnie na uzyskanie wysokiej skuteczności terapeutycznej. Szczególnie dobre efekty osiąga się na drodze stosowania tych produktów w dermatologii, zwłaszcza w leczeniu trudno gojących się ran, oparzeń, ran odleżynowych, a także w sytuacji izolowania z ran bakterii opornych na antybiotyki.