Stomatologia zachowawcza opiera się na materiałach rekonstrukcyjnych, głównie złożonych, zbudowanych z matrycy składającej się z organicznych monomerów i nieorganicznego wypełniacza, którego wielkość i procentowy udział w materiale decydują o jego klasyfikacji i zastosowaniu klinicznym. Niewątpliwymi zaletami materiałów złożonych są różnorodność i uniwersalność, dzięki czemu można je wykorzystać zarówno w odcinku przednim, jak i bocznym (1). Szerokie wskazania do stosowania materiałów złożonych w leczeniu rekonstrukcyjnym wynikają z postępu technologicznego, dążącego do eliminacji ich wad, m.in. skurczu polimeryzacyjnego, mikroprzecieku brzeżnego, porowatości, cytotoksyczności i działania alergizującego (1, 2). Kompozyty mikrohybrydowe, w skład których wchodzą cząstki nieorganicznego wypełniacza o wielkości 0,4-1 μm (3), stanowią uniwersalną grupę materiałów do wypełnień wszystkich klas ubytków (4). Wprowadzone do użytku klinicznego na początku XXI wieku nanokompozyty zawierają prepolimeryzowane nanocząstki wypełniacza i ich agregaty o wielkości 25-75 nm, których małe rozmiary umożliwiają zwiększenie ich udziału w materiale do 79,5% (5). Zmniejszenie ilości matrycy zawierającej monomery hydrofilowe oraz zwiększenie ilości nieorganicznego wypełniacza są czynnikami wpływającymi na zmniejszenie sorpcji wody przez materiał i, w efekcie, zwiększenie jego wytrzymałości fizycznej (6, 7). Materiały te cechują się zatem zwiększoną odpornością na starcie (3, 8), co sprawia, że są szczególnie dedykowane do odbudowy ubytków poddanych obciążeniom zwarciowym. Oprócz właściwości mechanicznych, nanokompozyty cechują się również bardzo dobrą estetyką (9). Materiały zapobiegające zakażeniom krzyżowym na bazie żywicy polimerowej stanowią nową grupę materiałów odtwórczych, których zadaniem jest zapewnienie sterylności zabiegu, przy jednoczesnym spełnieniu oczekiwań lekarza i pacjenta. O ich działaniu protekcyjnym decyduje opakowanie, którego koncepcja jest łudząco podobna do blistrów tabletek, w których każda tabletka zapakowana jest oddzielnie. Różne wielkości blistra stwarzają możliwość wykorzystania odpowiedniej porcji materiału podczas rekonstrukcji zachowawczej pojedynczego ubytku. W trakcie zabiegu materiał musi być zużyty w jak najkrótszym czasie, gdyż otwarte opakowanie nie zapewnia jego dostatecznej izolacji od środowiska zewnętrznego. Przedstawicielem tego rodzaju materiału jest światłoutwardzalny, mikrohybrydowy materiał wypełnieniowy Next (Dental Life Sciences (mfg Ltd., Wigan, Wielka Brytania)), dedykowany do wypełniania wszystkich klas ubytków zarówno próchnicowego, jak i niepróchnicowego pochodzenia. Określone przez producenta porcje materiału (0,07 i 0,2 g) są pakowane w jednorazowe, sterylne blistry. Skład chemiczny materiału przedstawia rycina 1.

Celem badania była ocena porównawcza właściwości klinicznych w zakresie aplikacji, modelowania, polerowania i estetyki materiału wypełnieniowego pakowanego w blistry Next z innymi materiałami polimerowymi do wypełnień.

Przeprowadzono badanie ankietowe wśród 56 studentów (tab. 1) Wydziału Lekarsko-Dentystycznego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Każdy student otrzymał 0,07 g blister materiału Next (mfg Ltd., Wigan, Wielka Brytania; kolor A2) do wypełnienia wybranego przez siebie ubytku zęba. Po rekonstrukcji ubytku poproszono studentów o indywidualne, anonimowe wypełnienie ankiety zawierającej 25 pytań dotyczących materiału. Pytania ankiety skonstruowano w ten sposób, aby studenci mogli dokonać porównania właściwości klinicznych materiału Next z polimerowym materiałem wypełnieniowym, który stosują rutynowo podczas zajęć praktycznych. Badanie umożliwiło wyrażenie dowolnej opinii studenta o materiale wypełnieniowym Next. Wypełnienie ankiety zajęło przeciętnie 15 min. Dane ze wszystkich zwróconych ankiet zanalizowano przy pomocy testu chi-kwadrat i oprogramowania SPSS 10.0 dla systemu Windows (SPSS Inc., Chicago, Stany Zjednoczone). Za istotne statystycznie przyjęto dane o p < 0,05.