Julia Pipiro-Belka1, Anna Lobaczuk-Sitnik1, Andrzej Sieskiewicz2, *Emilia Duchnowska1, Bozena Kosztyla-Hojna1, Jerzy Robert Ladny3, Maciej Zdrojkowski1
Alternative communications in severe hearing loss and deafness
Komunikacja alternatywna w głębokim niedosłuchu i głuchocie
1Department of Clinical Phonoaudiology and Speech Therapy, Medical University of Bialystok, Poland
2Department of Otholaryngology, Medical University of Bialystok, Poland
3Department of Emergency Medicine, Medical University of Bialystok, Poland
Streszczenie
Wstęp. Istotą procesu komunikacyjnego jest wymiana myśli i przekazanie sobie wiedzy na określony temat. Język migowy jest uznawany za pełnoprawny sposób komunikacji, a nie tylko za zbiór znaków służących do komunikacji. Zgodnie z treścią Ustawy o języku migowym i innych środkach komunikowania polski język migowy (PJM) jest określany jako wizualno-przestrzenna forma komunikacji.
Cel pracy. Celem pracy było przedstawienie języka migowego jako narzędzia komunikacji osób z wykształceniem logopedycznym.
Materiał i metody. Badaniem objęto 90 absolwentów kierunku Logopedia z fonoaudiologią. Do zebrania informacji, dotyczących form wykorzystania języka migowego oraz sposobów rozwijania i stosowania umiejętności komunikowania się w języku migowym, został użyty autorski kwestionariusz ankiety.
Wyniki. Analiza wyników wskazuje, że ponad 22% osób badanych używa języka migowego w życiu codziennym. Najczęściej deklarowanym stanem emocjonalnym związanym z używaniem języka migowego była niepewność (79%), wśród innych odpowiedzi wymieniono: strach i lęk (37%), radość (11%), spokój (5%) i zakłopotanie (5%). Dodatkowo, 5% badanych określiło, że w danej sytuacji nie towarzyszyły im żadne emocje.
Wnioski. Wykazano, że stres jest czynnikiem obecnym u większości badanych podczas nadawania i odbioru komunikatów w języku migowym.
Summary
Introduction. The essence of the communication process is the exchange of thoughts and sharing knowledge on a specific topic. Sign language is recognized as a full-fledged way of communication, not just a collection of signs used for communication. In accordance with the Act on Sign Language and Other Means of Communication, Polish Sign Language (PJM) is defined as a visual-spatial form of communication.
Aim. The aim of the study was to present sign language as a communication tool for speech therapists.
Material and methods. The study included 90 graduates of Speech Therapy and Phonoaudiology. Original questionnaire was used to collect information on the forms of using sign language and the methods of developing and applying the ability to communicate in sign language.
Results. The analysis of the results shows that over 22% of the respondents use sign language on everyday basis. The most frequently reported emotional state related to the use of sign language was uncertainty (79%), other responses were fear and anxiety (37%), joy (11%) and calmness (5%) as well as confusion (5%). Additionally, 5% of respondents stated that in a given situation they felt no particular emotions.
Conclusions. It has been shown that stress is a factor present in the majority of respondents when transmitting and receiving messages in sign language.
Introduction
Literature defines the term communication as the process of exchanging thoughts, views and information between people. It also includes everything that conditions this process, and thus affects the exchange of information. The essence of the communication process is the exchange of thoughts and sharing knowledge on a specific topic. It is important that communication is different depending on the levels and means as well as tools used (1, 2). Sign language is considered a full-fledged way of communication, not just a set of signs used for communication. Scientists indicate the similarity between verbal speech ontogenesis and the acquisition of sign language at home by the child through the parents. Its equal perception is confirmed by the fact that individual sign languages of nationalities and countries are included in language classifications such as World Atlas of Linguistic Structures (3).
In accordance with the Act on Sign Language and other means of communication, Polish Sign Language (PJM) is defined as a visual-spatial form of communication (4, 5). In addition, the structure of sign language is specific and unique. What is more, it is not just a communication tool. Sign language also has functions that allow to discern and explore reality, shape identity and give the opportunity to express oneself, i.e. own views, emotions, needs, etc. (6). Underestimation of sign language as a communication tool has been common behavior in the past. Disagreement or misunderstanding of the use of sign language as a communication tool led in 1990s, to the analysis of sign language in terms of linguistics, syntax and grammar (7).
One of the main features of sign language is its universality. In the 1990s, scientists proved that sign languages are heterogeneous as are audio languages (7). Another aspect is the view regarding the nature of the signs. It should be remembered that the special two-class character for natural languages is present in PJM. This means that vocabulary and grammar appear, like in other natural languages. Thus, the user may arrange an infinite number of sentences from a finite set of characters (7). The next aspect is the opinion about the agrarianism of PJM. The reason is the comparison of Polish syntax to Polish sign language and an attempt to adequately translate from one language to another. The argument that is used to prove the grammatical character of PJM is its separation from the Polish language. It is noteworthy that the grammatical ruleas of the PJM has never appeared in verbal language (7).
Aim
The aim of the study was to present sign language as a communication tool for speech therapists as well as visualization of the level of theoretical knowledge in the field of sign language possessed by persons with speech therapy education.
Material and methods
The study received approval from the Bioethics Committee no.: R-I-002/507/2018. The study has been performed between 2018 and 2019. The study involved 90 subjects, of which 88 (98%) were women and 2 (2%) men. The study concerned graduates of Speech therapy and Phonoaudiology. An original questionnaire was used to collect information on forms of sign language use and ways to develop and apply sign language skills. Completed surveys have been generalized and analyzed using Microsoft Excel. The information obtained was analyzed collectively. Participation in the study was voluntary and the survey was anonymous. At any time, regardless of the stage of the survey, the respondent had the right to resign from it. Before completing, the respondent was informed that participating in the study is equal to agreeing to complete the survey, as well as that the person conducting the study is required to maintain the anonymity of the persons participating in the study.
Results
The first question about sign language was related to the way it was perceived by the respondents. The vast majority of subjects, as much as 93%, described sign language as: “a way of communication for deaf and hearing impaired persons”. Another common response was the sign language as a “language system replacing phonic languages” and as a “system supporting communication in everyday life and in therapy”. Both of these answers were indicated by over half of the respondents – 53%. Every fourth person described sign language as a “spatial representation of words of a specific language”.
In one of the questions regarding the use of sign language at work, the respondents had to specify whether they use it at work. A more numerous research group are people who do not use sign language in their work – 75%. Less than 25% of subjects who use sign language when performing professional duties, of which less than half use sign language at least several times a month, and the remaining part of a group – less often. Analysis of the results indicates that over 22% of respondents use sign language on everyday basis.
Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp.
Mam kod dostępu
- Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod.
- Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim.
- Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji.
Opcja #1
29 zł
Wybieram
- dostęp do tego artykułu
- dostęp na 7 dni
uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony
Opcja #2
69 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 30 dni
- najpopularniejsza opcja
Opcja #3
129 zł
Wybieram
- dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów
- dostęp na 90 dni
- oszczędzasz 78 zł
Piśmiennictwo
1. Wendland M: Działanie komunikacyjne a przekazywanie informacji. Komunikologia: teoria i praktyka komunikacji. Wydawnictwo Naukowe Instytutu Filozofii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 2012: 137-148.
2. Kulczycki E: Definiowanie komunikacji. Teoretyzowanie komunikacji. Wydawnictwo Naukowe Instytutu Filozofii UAM, Poznań 2012: 18-21.
3. Żywiczyński P, Wacewicz S: Ewolucja języka. W stronę hipotez gesturalnych. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu 2015: 258.
4. Ustawa o języku migowym i innych formach komunikacji.
5. Wojda P: Język migowy w Polsce – jeden czy w wielu odmianach? Przesłanki do badań nad głuchotą. Deaf Studies w Polsce. Polski Związek Głuchych Oddział Łódzki 2014: 202-218.
6. Kosiba O, Grenda P: Leksykon języka migowego. Wydawnictwo Silentium, Bogatynia 2011.
7. Tomaszewski P, Rosik P: Czy polski język migowy jest prawdziwym językiem? Człowiek bez ograniczeń. Niepełnosprawność – Komunikacja – Terapia. Fundacja ORATOR, Lublin 2002: 133-165.
8. Tomaszewski P: O niektórych elementach morfologii polskiego języka migowego. Poradnik językowy 2005; 2: 59-75.
9. Twardowska E (red.): Stan badań nad polskim językiem migowym. Polski Związek Głuchych Oddział Łódzki 2008.
10. Tomaszewski P, Piekot T: Język migowy w perspektywie socjolingwistycznej. Socjolingwistyka 2015; XXIX: 63-87.
11. Kołodziejczak A: Deaf art w Polsce – kwestia tożsamości głuchych artystów. Deaf Studies w Polsce. Polski Związek Głuchych Oddział Łódzki 2014: 133-141.
12. Waląg E: Nie taki motyl straszny, jak go malują – kulturowy obraz g/Głuchego. Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis 2016: 78-92.
13. Łozińska S, Rutowski P: Język migowy źródłem pamięci społecznej Głuchych. Horyzonty Wychowania 2009; 16(38): 91-108.
14. Wilimborek B: Nauczanie języka migowego osób słyszących. Języki obce w szkole 2015; 4: 115-118.
15. Rutkowski P, Mostowski P: Polski język migowy narzędziem przeciwdziałania wykluczeniu. Trendy 2017; 1: 18-22.
16. Gunia G: Zadania logopedy wobec edukacji inkluzyjnej. Logopedia Silesiana 2015; 4: 59-71.
17. Dramska D: Zagadnienia kultury języka i socjalizacji językowej jako istotnego elementu edukacji logopedycznej i pedagogicznej. Edukacja, kultura, sztuka – spoistość a integracja. Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2016: 64-72.
18. Pasuto Ł: Próba opisu języka migowego, czyli co każdy powinien wiedzieć o języku migowym. Forum Logopedyczne 2016; 25: 227-234.
