Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (ang. oral mucositis – OMBI) jest często skutkiem ubocznym chemio- i radioterapii, wykorzystywanych w leczeniu nowotworów (1). Występuje u 30-70% pacjentów poddawanych wymienionym formom terapii onkologicznej. Może pojawić się także w następstwie przeszczepu komórek macierzystych (1, 2). Objawami klinicznymi są m.in. zaczerwienienie błony śluzowej (ang. erythematous), pojawiające się z czasem owrzodzenia, które mogą być przyczyną bólu i trudności w przyjmowaniu pokarmu oraz wtórnych zakażeń grzybiczych i bakteryjnych (2-4). Klasyfikacja WHO wyróżnia cztery stopnie mucositis (tab. 1). Objawy zapalenia błony śluzowej jamy ustnej rozwijają się zwykle po kilku dniach od momentu zastosowania terapii przeciwnowotworowej (1, 3). Zmiany te utrzymują się nawet do kilku tygodni (u pacjentów z neutropenią nawet dłużej) (1). Chorzy z zapaleniem błony śluzowej jamy ustnej często wymagają karmienia pozajelitowego oraz stosowania narkotycznych leków przeciwbólowych (5). Wzrasta również ryzyko gorączki oraz poważnych infekcji, czego efektem może być przerwanie terapii przeciwnowotworowej, a co za tym idzie zmniejszenie szans na powodzenie leczenia onkologicznego. Wiąże się to także z większą ilością stosowanych medykamentów, przedłużoną hospitalizacją i większymi kosztami terapii (2, 4). Wśród metod leczenia wyróżniamy m.in. leczenie miejscowe, laseroterapię, ozonoterapię oraz krioterapię (6, 7). Ozon jest gazem znanym ze swoich właściwości antybakteryjnych, przeciwwirusowych oraz przeciwgrzybiczych. Udowodniono, że może on zwiększać mikrokrążenie i wykazywać działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe oraz immunomodulacyjne. Znajduje szerokie zastosowanie w medycynie, w tym także w stomatologii (6).

Celem pracy jest ocena skuteczności stosowania ozonoterapii w leczeniu objawów oral mucositis u pacjenta w wieku rozwojowym poddanemu terapii przeciwnowotworowej.