Polskie Towarzystwo Menopauzy i Andropauzy w 1997 r. przyjęło definicję: Andropauza jest to okres życia mężczyzny po pojawieniu się postępujących wraz z wiekiem niedoborów hormonów androgennych: testosteronu i dihydrotestosteronu, hormonu wzrostu, a także melatoniny, których niedobór powoduje wystąpienie i nasilanie się dolegliwości.

Niedobory tych hormonów powodują szereg zaburzeń metabolicznych usposabiających do rozwoju wielu chorób m.in. miażdżycy naczyń krwionośnych – jedna z głównych przyczyn nadumieralności mężczyzn po 45 roku życia – cukrzycy i innych zaburzeń gospodarki weglowodanowej i wtórną insulinemię.

Osteoporoza – zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforowej, zaburzenia gospodarki lipidów, w tym wzrost frakcji cholesterolu o niskiej gęstości (LDL); wzrost częstości występowania nadciśnienia, prawdopodobnie przyspieszenie i nasilenie występownia choroby Alzheimera;

Nie możemy zapominać o nasilaniu się częstości łagodnego przerostu gruczołu krokowego. Obsesyjnie wręcz, wielu mężczyzn przeżywa obniżenie libido i spadek aktywności seksualnej, gdyż traktują to jako wyraz kryzysu osobowości. Zatem spadek hormonów androgennych chociaż wynika z zaburzeń w jądrach, to rewolucja odbywa się na poziomie centralnego układu nerwowego i szarych komórek jąder podwórza. Narastająca świadomość nieuchronnego upływu czasu wskazuje, że coraz mniejsze mamy możliwości spełnienia się.

Niespełnione oczekiwania wyzwalają kompensacyjne zachowania.

Wzrost indeksu masy ciała – w wyniku narastania otyłości trzewnej, przerzedzenie owłosienia, spadek siły mięśniowej, coraz rzadsze wzwody poranne doprowadza wielu mężczyzn do frustracji i wyzwala potrzebę sprawdzenia się i doszukiwanie ewentualnych partnerek młodszych, atrakcyjnych, gdyż młodość i nowość mogą stanowić bodziec dla naszych więdnących możliwości.

Trudno jednak dopatrzyć się paralelnych przesłanek, które odpowiadałyby żeńskiej menopauzie. Nieznacznie tylko obniża się zdolność do płodności, u mężczyzn a u kobiet kończy się definitywnie Proces spadku aktywności seksualnej ma wieloskładową przyczynę:

Normalna aktywność seksualna opiera się na współdziałaniu:

– układu naczyniowego,

– układu nerwowego – adrenergicznego i cholinergicznego,

– układu nerwów obwodowych,

– układu działania czynników metabolicznych i hormonalnych,

– psychicznego nastawienia mężczyzny,

– odpowiedniej gotowości ze strony obiektu pożądania – bodajże najważniejszego elementu seksualizmu.

Każdy z tych układów podlega wpływom środowiska w sensie mikro jak i makro.

Wyczerpywanie się biologicznych rezerw, zużycie narządów, zaburzenia neuropatyczne mogą zaburzać wzwody, szereg leków podawanych w związku z innymi chorobami, jak również lęki i stresujące stany, niepowodzenia w pracy, w domu itp. odbijają się niekorzystnie na sferze płciowości mężczyzny. Interesująco ujmuje to Kępiński „fakt, że okres po 50-tce to czas zamykania życia sprawia, że przeszłość staje się szczególnie dotkliwa, nie ma już bowiem szans odrobienia, naprawienia tego co się zepsuło. Osobliwy klimat okresu przekwitania może stać się nie do zniesienia i wyzwolić reakcje psychotyczne, jeśli nie depresyjne, to jednak zawierające wiele elementów dystymicznych”.

Ponieważ do dystymii zaliczamy stany nieprawidłowych reakcji sytuacyjnych, które możemy wiązać z niedoborem androgenów, to nasilenie ich występowania znajduje uzasadnienie. Manifestuje się to rozdrażnieniem, dysfunkcjami trawiennymi, krążeniowo-sercowymi, uczuciem gorąca, obniżeniem zdolności adaptacyjnych do społeczności, przekonaniem o swej niemocy fizycznej a później i psychicznej. Spadek androgenów jądrowych jak i nadnerczowych jest jedną z istotniejszych przyczyn tego stanu jak i procesu starzenia się.