Wygojenie rany po brzuszno-kroczowej amputacji odbytnicy jest bardzo ważnym etapem w procesie leczenia raka odbytnicy. Komplikacje związane z gojeniem rozległej rany powstałej po operacji dotyczą około 35% pacjentów we wczesnym okresie pooperacyjnym oraz do około 10% rok od operacji (1-3). Jako przyczynę gorszego gojenia ran okolicy odbytu uznaje się radio- i chemioradioterapię przedoperacyjną (4, 5), cukrzycę (6), otyłość (6). Istotne znaczenie w procesie gojenia ma także rozległość rany pooperacyjnej, możliwość zakażenia oraz wytworzenie dużej pustej przestrzeni po całkowitym wycięciu odbytnicy (7). Hypoalbuminemia i niedożywienie są również niezależnymi czynnikami pogarszającymi proces gojenia rany po brzuszno-kroczowej amputacji (8). Niewygojona rana stanowi istotny problem kliniczny, ponieważ opóźnia wdrożenie terapii adiuwantowej oraz może stać się źródłem uogólnionego zakażenia. W leczeniu stosuje się m.in. chirurgiczne opracowanie rany oraz terapię podciśnieniową (9, 10). W celu zamknięcia loży po resekcji odbytu wykorzystuje się także techniki przeszczepu płatów skórno-mięśniowych (11) oraz odwróconego płata z pośladka (7).