Ewolucja materiałów złożonych i technik adhezyjnych otwiera nowe możliwości w zakresie stomatologii odtwórczej. Doskonalenie składu osnowy i modyfikacje napełniaczy upodabniają materiały odtwórcze do naturalnych tkanek twardych i to nie tylko w zakresie estetyki, ale i biomimetyki. Wprowadzenie napełniaczy włóknistych oraz włókien syntetycznych umożliwiło przekroczenie kolejnych ograniczeń wynikających z właściwości kompozytów o napełniaczach ziarnistych i sferycznych (1). Postęp technologii materiałowych i zrozumienie złożoności funkcjonalnej układu stomatognatycznego indukują modyfikacje postępowania klinicznego w zakresie pełnej rehabilitacji funkcjonalno-estetycznej, pozwalają na obniżanie nakładów i zaangażowanie pracowni protetycznej na etapach leczenia przedprotetycznego (2-4). Uzupełnianie braków ilościowych przestaje być wyłączną domeną lekarzy protetyków. Mosty kompozytowe o konstrukcji wzmocnionej włóknem syntetycznym umożliwiają odtworzenie braku pojedynczego zęba, a procedura realizowana może być bezpośrednio lub metodami pośrednimi: na modelu silikonowym lub tradycyjnie w pracowni na modelu gipsowym. Modelowanie techniką bezpośrednią i pośrednią na modelu z dedykowanych mas silikonowych realizowane może być podczas jednej wizyty. Zaletą modelowania bezpośredniego jest możliwość stałego kontrolowania zgodności barwy w zakresie estetyki. Prace modelowane bezpośrednio, tak jak wypełnienia plastyczne, umożliwiają ograniczenie zakresu preparacji lub nawet całkowite od niej odstąpienie. Prace realizowane pośrednio – jako formy nieplastyczne wymagają zapewnienia toru wprowadzenia, co wymusza skrupulatną paralelometryczną analizę podcieni dla prac nieinwazyjnych lub adaptację geometrii filarów podczas opracowania. Zaletą prac pośrednich, poza możliwością dokonania wydajniejszej zewnątrzustnej polimeryzacji, pozostaje nieograniczony dostęp do wszystkich powierzchni uzupełnienia, w tym najistotniejszej z punktu widzenia skuteczności zabiegów higienicznych – dodziąsłowej powierzchni przęsła mostu. Prawidłowe wymodelowanie tej powierzchni podczas pracy metodą bezpośrednią wymaga uzyskania wolnej od defektów idealnie gładkiej powierzchni uformowanej w taki sposób, aby można było ją skutecznie oczyścić nicią dentystyczną. Dokonywanie korekt kształtu i prawidłowe wypolerowanie tej powierzchni podczas modelowania bezpośredniego jest praktycznie niemożliwe.

Ograniczenia do stosowania mostów kompozytowych obejmują łącznie przeciwwskazania do pracy materiałami złożonymi i przeciwwskazania do wykonywania uzupełnień stałych. Zatem wysoka podatność na próchnicę, zaniedbania higieniczne lub alergie na składniki niezbędnych do wykonania uzupełnienia materiałów to powszechnie znane kryteria. Dla prac bezpośrednich szczególnego znaczenia nabiera trudność w uzyskaniu szczelnie odizolowanego pola zabiegowego i możliwość starannego realizowania każdego etapu pracy, co wydłuża czas trwania zabiegu. Zaletą mostów kompozytowych jest łatwość ich usunięcia w przypadku konieczności modyfikacji planu leczenia lub stosowania ich jako rozwiązań czasowych, np. uzupełnienie braku zębów do czasu uzyskania osteointegracji wszczepu. Konstrukcja mostu może wykorzystywać zarówno elementy prefabrykowane, jak i przygotowaną uprzednio koronę kliniczną naturalnego zęba pacjenta. Most może spełniać funkcję odtwórczą, ale w określonych sytuacjach stabilizować większą ilość zębów czasowo lub permanentnie. Poniżej przedstawiono opis przypadku wykonania mostu kompozytowego wzmocnionego włóknem szklanym, które jako jedno niedzielone pasmo wzmacnia konstrukcję przęsła, wkładu koronowego i stanowi wkład anatomiczny dla zęba leczonego endodontycznie.