Diastema jest szparą między mezjalnymi powierzchniami siekaczy centralnych w szczęce. W uzębieniu mieszanym nie jest nadzwyczajnym zjawiskiem, jednak w uzębieniu stałym zaburza kanon estetyki uśmiechu (1, 2). Wyniki badań pokazują, że im większa przestrzeń występująca między zębami siecznymi centralnymi, tym niższa estetyka uśmiechu (3). Wyróżnia się diastemę: fizjologiczną, prawdziwą i rzekomą (4). Etiologia powstawania diastemy zależy od rodzaju. Diastema jest zjawiskiem fizjologicznym w czasie wyrzynania siekaczy mlecznych i stałych, jak też w okresie przygotowawczym do wymiany uzębienia (4). Diastema prawdziwa powstaje w następstwie przerośniętego, nisko przyczepionego wędzidełka wargi górnej (5, 6). W przypadku gdy wędzidełko penetruje brodawkę przysieczną (często wraz z pogrubioną przegrodą międzyzębodołową), uniemożliwia to kontakt siekaczy przyśrodkowych. Diastema rzekoma jest skutkiem niedoczynności lub nadczynności listewki zębowej – hipodoncji lub hiperdoncji. Brak zawiązków siekaczy bocznych w szczęce lub ich zmniejszone wymiary powodują przemieszczenie się siekaczy centralnych w kierunku kłów. Podobny wpływ na ustawienie siekaczy centralnych ma obecność zęba nadliczbowego (mesiodens) (7). Kolejnymi przyczynami mogącymi mieć wpływ na powstawanie diastemy są: choroby przyzębia, parafunkcje (piercing języka) (1), wada zgryzu i anomalie rozwojowe (np. rozszczep podniebienia) (5). W zależności od usytuowania względem siebie siekaczy centralnych, mówi się o diastemie zbieżnej, rozbieżnej i równoległej, a to z kolei ma wpływ na metodę leczenia (4). W zależności od typu zaburzenia zaleca się leczenie ortodontyczne, frenulektomię wraz z leczeniem ortodontycznym lub zamknięcie przestrzeni międzyzębowej w sposób protetyczny/zachowawczy (1). Celem artykułu jest przedstawienie alternatywnej metody zamykania diastemy do leczenia ortodontycznego.

Pacjentka, lat 25, zgłosiła się do gabinetu stomatologicznego w celu poprawy estetyki zębów przedniego odcinka szczęki. Neguje choroby ogólne oraz dolegliwości związane z układem stomatognatycznym. W badaniu przedmiotowym brak odchyleń od normy. Zaproponowano plan leczenia obejmujący pełną rehabilitację oraz rekonstrukcję łuków zębowych (leczenie ortodontyczne i protetyczne), jednak ze względów finansowych pacjentka poprosiła o zachowawcze zamknięcie diastemy kompozytem oraz korektę kształtu zębów 12-22. Zespół stomatologiczny wybrał metodę injection flow ze względu na warunki finansowe pacjentki oraz możliwość zaprojektowania przyszłej pracy.

Przed przystąpieniem do leczenia zalecono zabieg higienizacyjny oraz wybielanie zębów, ponieważ ustalono, że pacjentka chce mieć jaśniejsze odbudowy w odcinku przednim. Poinformowano, że materiał kompozytowy nie podlega rozjaśnieniu, dlatego przed docelowym zabiegiem należy wykonać wybielanie zębów.

Na 2 tygodnie przed planowaną rekonstrukcją kompozytową wybielono pacjentce zęby preparatem 6% nadtlenku wodoru wraz z nanohydroksyapatytem (8), dzięki czemu zminimalizowana została nadwrażliwość zębiny do zera. Przed zabiegiem wykonano dokumentację fotograficzną i ustalono kolor początkowy zębów według kolornika VITA – B2 (ryc. 1). Po 8 seriach nakładania preparatu uzyskano kolor B1 (ryc. 2, 3), który został zaakceptowany przez pacjentkę. Wydano zalecenia pozabiegowe dotyczące stosowania tzw. białej diety i umówiono na kolejną wizytę.