Osoby w podeszłym wieku stanowią dużą grupę wśród rehabilitowanych pacjentów. W ostatnich latach, wraz z postępem medycyny i techniki, stale rośnie odsetek ludności powyżej 65 roku życia. Konsekwencją tego zjawiska jest więc stały wzrost liczby pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi, które występują głównie u starszych osób, a także stały wzrost liczby pacjentów urazowych będących w podeszłym wieku. Populacja ludzi starszych jest bardziej zagrożona poważnymi obrażeniami narządu ruchu nawet po niewielkich urazach. U osób powyżej 65 roku życia często zanika już potrzeba ruchu, słabnie refleks i zmniejsza się zdolność do odruchowego zabezpieczenia układu kostno-stawowego w chwili zagrożenia. Równolegle postępują zmiany w narządzie ruchu polegające na zmniejszeniu masy mięśni, osłabieniu ich siły, a także demineralizacji i ubytku elastycznych elementów kośćca. Wszystko to obniża wytrzymałość mechaniczną narządu ruchu i sprawia, że nawet błahy upadek może spowodować rozległe uszkodzenia kości i tkanek miękkich.

Złamania u osób w podeszłym wieku są umiejscowione najczęściej w obrębie:

– nasady dalszej kości promieniowej,

– bliższej nasady kości ramiennej,

– bliższego odcinka kości udowej.

Zarówno złamania nasady dalszej kości promieniowej, jak i złamania bliższej nasady kości ramiennej są zwykle leczone zachowawczo w warunkach ambulatoryjnych. Duże nagromadzenie w tych okolicach tkanki kostnej gąbczastej sprzyja szybkiemu gojeniu złamania i sprawia, że na ogół nie ma problemów z uzyskaniem zrostu kostnego. Jak najwcześniej, to jest od pierwszej doby po urazie, wprowadza się rehabilitację. Zaleca się wykonywanie ćwiczeń czynnych stawów, które nie są objęte opatrunkiem unieruchamiającym – szczególnie dotyczy to ćwiczeń stawów palców ręki. Ruchy te sprzyjają zmniejszaniu się obrzęku, poprawiają ukrwienie w obrębie kończyny po urazie i co za tym idzie korzystnie wpływają na gojenie złamania. Mimo, wydawałoby się, prostoty zaleceń są one dla części pacjentów, a mianowicie dla pacjentów dementywnych, całkowicie lub w niektórych punktach nie do wykonania. Demencja starcza sprawia, że chorzy nie są w stanie zrozumieć zaleceń lub szybko je zapominają. Podobny efekt może wywrzeć przemijający stan dezorientacji i dysfunkcji umysłowej spowodowany samym urazem.

Kolejne trudności w rehabilitacji pojawiają się po uzyskaniu zrostu kostnego i zdjęciu opatrunku gipsowego, kiedy należy rozćwiczyć unieruchomione wcześniej stawy. Często pacjenci w podeszłym wieku nie znajdują w sobie sił do tych trudniejszych i początkowo bolesnych ćwiczeń, a także motywacji do odzyskania jak najlepszej funkcji kończyny. Bardzo ważną rolę może tu odegrać rodzina lub bliscy pacjenta wspomagając go w zalecanych ćwiczeniach lub dowożąc na rehabilitację w warunkach ambulatoryjnych.

Tu wyłonił się kolejny problem – nie zawsze dobrze układającej się współpracy z rodziną pacjenta w podeszłym wieku. W przypadkach, gdzie można byłoby uzyskać lepsze rezultaty poprzez ćwiczenia na przyrządach i pomoc terapeuty, pojawia się czasami bariera niemożności dowiezienia pacjenta na rehabilitację przez ich zapracowane dzieci czy wnuki. Z podobnych powodów chorzy ci nie stawiają się na wyznaczone kontrole ambulatoryjne.