Wśród wirusowych gorączek krwotocznych najszerzej rozpowszechniona jest Denga. Pod względem zasięgu prawie nie ustępuje malarii (1). Gorączka Denga jest to ostra choroba wirusowa, wywołana przez Flavivirus, z rodziny Togaviridae. Znane są 4 serotypy chorobotwórcze od 1-4. Najczęściej zakażenia wywołuje typ 2 (5). Rezerwuarem wirusa jest zakażona małpa lub człowiek. Wektorem przenoszenia jest samica komara tropikalnego rodzaju Aedes (2). Choroba nie jest przekazywana bezpośrednio od człowieka do człowieka (2). Istnieje ogólna wrażliwość populacji ludzkiej na zakażenie.

Panuje powszechne przekonanie, że ewentualna szczepionka powinna uodparniać przeciwko wszystkim czterem typom (6). Ponowne zakażenie innym niż pierwotnie serotypem predysponuje do wystąpienia zespołu wstrząsowego na drodze reakcji immunologicznej (5). Krążące kompleksy immunologiczne uszkadzają śródbłonek drobnych naczyń (4). Okres wylęgania wynosi od 3 dni do 15 dni (2). Po tym czasie pojawia się gorączka, bóle głowy, plamisto-grudkowa wysypka, bóle stawów i mięśni, limfadenopatia (2). Choroba może przebiegać łagodnie jako postać klasyczna (Denga Fever), ciężej jako gorączka krwotoczna Denga (DHF) oraz najciężej jako gorączka krwotoczna Denga z zespołem wstrząsowym DHG/DSS (5).

Przebieg postaci krwotocznej jest dwufazowy: początek taki sam jak w postaci klasycznej, następnie dołączają się objawy skazy krwotocznej, uszkodzenie wątroby i nerek, DIC, objawy wstrząsu (4). Do ciężkiego przebiegu predysponują: wiek <12 r.ż, nadwaga, rasa biała, serotyp 2, uprzednie zakażenie innym serotypem (5).

Rozpoznanie choroby jest dosyć trudne. W wywiadzie należy wziąć pod uwagę powrót pacjenta z terenów endemicznych, jak kraje tropikalne Azji, Afryki i Ameryki, Karaiby.

Laboratoryjne kryteria rozpoznania Dengi to:

– izolacja wirusa Dengi z surowicy, osocza, leukocytów lub tkanek pobranych w trakcie autopsji,

– 4-krotny lub wyższy wzrost miana przeciwciał IgM lub IgG przy wykluczeniu reakcji krzyżowych z innymi flawiwirusami,

– wykrycie antygenu wirusa Dengi w tkance pobranej w czasie autopsji za pomocą badania immunohistochemicznego, immunofluorescencyjnego lub PCR.

Przypadek prawdopodobny Dengi można rozpoznać, gdy stwierdzi się obecność swoistych przeciwciał IgM w surowicy lub wysokie miano swoistych przeciwciał IgG w jednym oznaczeniu w surowicy.

Leczenie jest objawowe i polega głównie na przeciwdziałaniu skutkom skazy krwotocznej i wyrównywaniu zaburzeń wodno-elektrolitowych, czyli podawaniu świeżo mrożonego osocza, koncentratu krwinek czerwonych, płytek, nawadnianiu.

Ochrona przed zakażeniem to przede wszystkim ochrona przed ukłuciami komara poprzez stosowanie siatek, repelentów, odpowiedniego ubioru, przebywania w pomieszczeniach klimatyzowanych z zamkniętym systemem wentylacji, niszczenie miejsc lęgu komarów. Chory na Dengę powinien być przez 5 dni zabezpieczony przed ewentualnymi ukłuciami komarów, które kłując rano i po południu mogą w ten sposób ponownie rozprzestrzeniać zakażenie (5).

Szczepionki nie ma, ale trwają badania nad jej wyprodukowaniem (5).

Denga jest chorobą o kosmopolitycznym zasięgu. Występuje w ponad 100 krajach. Występuje w regionach tropikalnych i subtropikalnych Azji, Afryki, obu Ameryk. Epidemie mogą powstawać wszędzie, gdzie pojawi się wektor i źródło zakażenia (komar Aedes pojawił się we Włoszech) (2). Rocznie na świecie rejestruje się setki tysięcy zachorowań na Dengę. W związku z rozwojem turystyki istnieje coraz większe ryzyko zawleczenia różnych chorób tropikalnych miedzy innymi gorączki Denga. W Polsce w latach 2005-2007 rozpoznano odpowiednio 1, 4 i 2 przypadki rocznie gorączki Denga.